Zdjęcie Elzy

W miesiącu czerwcu 1945, a więc niedługo po zakończeniu wojny, miejscowe władze ogłosiły,  że Polacy mogą, a raczej powinni ubiegać się o wyjazd do Polski. […] Mnie, dwunastoletniej dziewczynce, taka propozycja wydawała się absurdalna. Wiedziałam, że cztery pokolenia w mojej rodzinie: prababcia, dziadek rodzice i ja, wszyscy urodziliśmy się na ziemi wileńskiej i wszyscy urodziliśmy się w Polsce. Dlatego zdziwienie moje było ogromne, że musimy wyjeżdżać do Polski, której nie znamy, nie mamy adresu, nie mamy żadnego nazwiska, nie mamy na co się powołać, wyjeżdżamy do Polski, której nikt z nas nie zna.