Babcia Maria

W czasie pierwszej wojny światowej wraz z innymi krakowskimi nauczycielkami została zmobilizowana jako sanitariuszka. Wojnę przeżyła, pielęgnując rannych w zamienionej na szpital szkole u stóp Wawelu. Za to od Franciszka Józefa otrzymała Krzyż Zasługi.

Także opowieści męża Alojzego, który jako wielki patriota walczył za swój kraj, jeszcze bardziej przyczyniły się do tego, że babcia pokochała Śląsk i Ślązaków, o których zawsze mówiła z dumą, że są uczciwi, pracowici i sumienni. I są patriotami, dowodem czego powstańczy zryw i walka, która okazała się sukcesem. I została na Śląsku aż do śmierci, traktując śląską ziemię jako swoją własną. Wraz z moim dziadkiem, który walczył w powstaniach śląskich, krzewili polskość jako nauczyciele i patrioci. 
I tak wychowali piątkę swoich dzieci. Marzyli o „poczcie królów polskich”. Nie udało się. Na świat przyszli Mieczysław, Bolesław, Wanda, Kazimierz i Leszek.

Kiedy babcia w 1928 roku otrzymała zwolnienie od Wojewody Śląskiego w myśl postanowień ustawy dotyczącej rozwiązania stosunku służby nauczycielskiej wskutek zawarcia związku małżeńskiego, nie czekała, napisała odwołanie do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, ale niestety ministerstwo zatwierdziło orzeczenie Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego i odmówiło ponownego zatrudnienia. A babcia chciała nadal być nauczycielką, chciała wykonywać swój zawód, pracować z dziećmi i młodzieżą. Przekazywać im wartości, pracować społecznie i być społecznikiem, bo tak moi dziadkowie pojmowali swój zawód. Tak więc nie czekając, wstąpiła do Związku Towarzystw Polek, dołączyła do grona kobiet, które walczyły we wszystkich powstaniach śląskich o polski Śląsk. Od tego momentu uczyła robótek ręcznych i krawiectwa, organizowała wykłady i odczyty na temat krzewienia polskości, zabawy, wycieczki i spotkania towarzystwa. Pomagała potrzebującym, co wcześniej, jeszcze w Krakowie robiła, będąc jedną z członkiń Arcybractwa Dobrej Śmierci. Pracowała w Związku Polek zgodnie z jej regułą „Bóg, Rodzina i Ojczyzna”. Kiedy rozpoczęto budowę kopca Piłsudskiego, brała udział w jego powstaniu wraz z członkiniami Związku Polek, a także zaangażowała całą swoją rodzinę.

Angażowała się we wszystkie sprawy społeczne związane z krzewieniem polskości. I za to ją szanowano i podziwiano. Także za szlachetność, mądrość i odwagę w każdym z działań.